Samen zijn, zó fijn en soms ook zó moeilijk.
Bijvoorbeeld, dat het soms zo moeilijk kan zijn om totaal bij jezelf te blijven in een relatie en niet de dingen gaat doen op de manier, hoe de ander de dingen zou doen en aanpakken.
Het kan zelfs in de kleinste dingen gaan zitten, hoe vaak je het huis schoon maakt, waar je je geld wel en niet aan uitgeeft maar ook in de grotere dingen, bijvoorbeeld de manier waarop jij je belangrijke beslissingen neemt in je leven of keuzes die je maakt voor je kinderen.
Vaak heb je het niet eens door en sluipt het er beetje voor beetje in, waardoor je niet meer dichtbij jezelf blijft en je het verliest om de dingen in je leven te doen zoals jij dat écht zou doen als je helemaal trouw zou zijn aan jezelf.
En dat is toch zonde!
Want de manier waarop jij de dingen zou doen, maakt jou leven kloppend. Plus als dit niet gebeurt voel je je waarschijnlijk in bepaalde dingen 'gevangen' door je partner of door het leven, waardoor je relatie misschien wel stroef of zelfs slecht gaat lopen..
Ik zal mezelf als voorbeeld nemen.
Vorige week kwam ik namelijk zelf tot dit inzicht waar ik nu over schrijf ;)
Ik was veel te veel gaan leven naar de manier waarop mijn man de dingen zou aanpakken, hoe 'hij' zou omgaan met beslissingen, hoeveel huishouden 'hij' zou doen als hij thuis was, welke prioriteiten 'hij' stelt en zelfs op mijn vrije dag hoorde ik een stemmetje van 'hem' over hoe ik mijn vrije dag zou moeten indelen.
Dat ging natuurlijk een tijdje goed, tot dat ik in de knoop raakte.. en hem de schuld van dingen begon te geven.
En één belangrijk onderwerp was mijn werk.
Ik voelde al een poos dat mijn werk niet meer klopte en dat ik ermee wilde stoppen, van mezelf zou ik ál lang ermee zijn gestopt.. maar élke keer dat ik erover nadacht hoorde ik ook meteen een ander stemmetje in mijn hoofd die zei; NEE! dat gaat echt niet, dan hebben we niet genoeg geld en geld is de 1e prioriteit!
Wat ik niet door had was dat elke keer dat dat zo ging in mijn hoofd, dat het niet mijn stemmetje/gedachte was die ik hoorde, maar dat ik die van mijn man hoorde en onbewust had overgenomen hoe HIJ de dingen zou doen en in dit geval een beslissing zou nemen.
Waardoor ik elke keer de beslissing maar weer liet rusten, met het idee dat ik gewoon verder moest gaan voor het geld en om mijn gezin te blijven ondersteunen.. terwijl ik dondersgoed wist (en mijn manier niet was) dat je daar niet gelukkig van word in je leven als je op die manier beslissingen maakt, ik was elke keer in tweestrijd.
En zo sukkelde het een tijdje door, tot dat ik op een knelpunt kwam.
Een grote ruzie tussen mijn man en ik, waarbij ik HEM de schuld gaf van dat ik niet mijn eigen keuzes mocht en kon maken met als prioriteit mijn welzijn en dat ik van HEM heel erg het gevoel kreeg dat hij geld belangrijker vond dan mijn welzijn, waardoor IK niet een beslissing mocht nemen waarin mijn welzijn en gevoel op nummer 1 stond..
Na de ruzie begon ik te schrijven en dacht ik; HO! Hier klopt iets niet, ik kan hém niet de schuld geven van iets wat ik zelf aan het doen ben..
We zijn immers zelf verantwoordelijk voor alles wat we doen in ons leven, zelfs als je samen leeft.
Ik dacht hier wat over na en kwam tot de conclusie dat ik al deze tijd in mijn werk beslissing via zijn manier had gehandeld i.p.v. de beslissing te maken op de manier waarop ik dat zou doen voor mijn leven.
Eerder in de tijd wanneer ik alleen was, maakte ik namelijk altijd mijn beslissingen op mijn gevoel!
Klopte er iets niet of voelde het niet goed dan stopte ik er gewoon mee, wat de consequentie ook was.
En dat mocht van mezelf in die tijd!! Wat een heerlijk rustgevend gevoel!
Mijn keuzes waren nooit gebaseerd op geld, het praktische deel, nee dat kwam later wel. Wat overigens altijd goed kwam.
Dit was dus wat er mis ging! En ik besefte me dat ik van mezelf was afgedreven in deze werk beslissing, maar ook in vele andere kleinere dingen, zoals wat ik op mijn vrije dag deed, hoeveel ik vond dat ik productief moest zijn, waar ik mijn geld wel en niet besteedt enz.
Het was een kei harde herinnering dat ik weer bij mezelf mocht komen, in alle dingen! Dat ik de dingen weer mag gaan doen op de manier waarop IK de dingen zou doen en aanpakken i.p.v. hoe mijn man de dingen zou doen en aanpakken.
En hoe mooi zou het zijn als ik dat ook kan voelen naar mijn man, dat hij daar ook recht op heeft om de dingen helemaal op zijn manier te doen, dat ik ook niet meer mijn zienswijze (manier van leven) op hem zou projecteren, dat hij het op mijn manier zou moeten doen.
Wat zouden we elkaar dan toch in onze waardes kunnen laten en wat zou dat heerlijk vrij en als totaal jezelf zijn doen voelen. En dat in het samen zijn!
Elkaar dus los te laten in hoe de ander álle dingen aanpakt! Wauw.
En dat is dus wat ik ga proberen. Ik laat hem in dat stuk los en laat mezelf ook vrij om alles te doen op de manier hoe ik het zou doen, wat mijn man er ook van zou vinden.
Zodat ik in het samenzijn, als nog ook MIJN leven kan leiden op de manier hoe dat kloppend voor mij is.
Wat natuurlijk niet weg laat dat we áltijd nog de dingen van elkaar over kunnen nemen, die we ook echt werkelijk een fijne eigenschap of aanpak/zienswijze van elkaar vinden om die toe te voegen aan onze eigen manier van doen.
Ahee! en veel liefs Maksiem/Isaea
Reactie plaatsen
Reacties